انسان برخلاف حیوانات دارای منطق و شعور است و می‌تواند مشکلات را بدون درگیری و با گفتگو حل کند اما در این میان معدود افرادی که به دلیل عدم تسلط بر اعصاب خود به درگیری فیزیکی و کلامی روی می‌آورند و فحش و ناسزاگویی مهمترین و رکن در درگیریهای کلامی است.

افزایش نزاع و خشونت در جامعه و خانواده ها به سبب عدم و یا کمبود زمینه های شادی و نشاط است. در واقع رفاه اجتماعی ارتباط مستقیمی با پرخاشگری دارد.

زمانی که افراد از نظر روحی در شرایط مناسب باشند، بر سر هر مسئله پیش پا افتاده‌ای دعوا راه نمی‌اندازند و با فحش و ناسزا سبب آزار دیگران نمی شوند.

انسان به خودی خود در شرایطی که از انسانیت و منش پاک انسانی دور نشده باشد از به زبان آوردن الفاظ زشت و رکیک امتناع می‌کند.

 

اما کم کم و به مرور زمان و در اثر به وجود آمدن عوامل منفی ، فرد از مدار انسانیت خارج می‌شود و ذکر چنین الفاظی برایش عادی می‌شود و در واقع زشتی عملش از بین می رود.

 

دکتر محسن راز افشار روانپزشک درباره فحاشی کردن اینگونه می‌گوید: تنش‌های عصبی روز به روز در حال افزایش است و باعث می‌شود اثر منفی بر روح و روان افراد داشته باشد.

 

در این میان بد زبانی و ناسزاگویی که یک هنجاری در روح و روان اشخاص است بر معهرض نمایش در می‌آید.

 

امروزه فحاشی در بسیاری از تعاملات اجتماعی و در میان برخی اقشار جامعه رخنه کرده و مختص گروه سنی خاصی نمی‌باشد.

 

از گروه کودکان گرفته تا بزرگسالان، این کلمات را که دور از شان آدمی است وارد گفتگوهای روزمره خود کرده‌اند.

 

 

الفاظ و عباراتی که اوباش در سخنان خویش به کار می‌برند و اغلب در هنگام دعوا بر زبان جاری می‌کنند بسیار زشت و زننده است و ریشه در مسائل فرهنگی و خانوادگی آن افراد دارد.

 

وقتی یک فرد از زمان کودکی در محیطی زندگی کرده که در آن ناسزاگویی جزء عادات ناپسند اطرافیان بوده، پس نمی توان انتظار داشت که تحت تاثیر جو حاکم قرار نگیرد و دهان به ناسزاگویی باز نکند.

 

این افراد اغلب در بزرگسالی پس از مواجه شدند با کوچکترین مخالفتی و یا در زمان درگیری با کسی فورا لب به ناسزا گفتن می‌کنند و نمی توانند زبان خود را کنترل کنند و موجب بروز آسیب فردی و اجتماعی می‌شوند.

 

 

انسان از یک طرف می‌تواند با زبانش بهترین سخن‌ها را بگوید و در بین خود و دیگران ایجاد محرومیت و عطوفت کند و از طرف دیگر نیز می تواند با دشنمام دادن به دیگران موجب آزار و اذیت و ایجاد دشمنی در بین مردم شود.

 

این روانشانس مهمترین دلیل بد زبانی را عصبانیت و خشونت عنوان کرده است.در واقع چون برخی مردم توانایی کنترل کردن خشم خود را ندارند در هنگام دعوا و عصبانیت با فحش دادن سعی بر تخلیه کردن خشم خود دارند ولی در این بین هستند افرادی که بر حسب عادت و به دلیل مانوس شدن با افراد بد زبان از این کلمات ناپسند در گفتگوهایشان به وفور استفاده می‌کنند.

 

 

فحش دادن به دیگران از گناهان و صفات زشت اخلاقی است، گناه زمانی رخ می‌دهد که انسان جایگاه والای خود و رابطه‌اش با خدا را فراموش کند.

 

امام صادق(ع) در اینباره می‌گوید: فحش دادن ظلم است و ظالم در آتش دوزخ قرار دارد.

 

همچنین پیامبر (ص) می‌فرمایند: خداوند بهشت را حرام کرده بر هر دشنام دهنده بی آبرویی که از آنچه می‌گوید و به او گفته میشود باکی ندارد و متاثر و ناراحت نمی‌شود.

 

 

اگر چه دشنام را نمی‌توان از فرهنگ عامیانه جامعه حذف کرد اما با راهکارهای خاصی می‌توان آن را کنترل کرد.با تربیت صحیح فرزندان از دوران کودکی بستری مناسب برا رعایت ادب نسبت به دیگران توسط آنان در بزرگسالی ایجاد می‌شود.از طرف دیگر معاشرت نکردن با افرادی که اهل ناسزاگویی هستند باعث می‌شود که اینگونه کلمات در گفت‌وگوها و درگیری‌ها استفاده نشود.

 

افراد با ترک بددهانی، تغییری در شیوه‌ی گفتار خود به وجود می‌آورند که باعث محبوبیت آنها می‌شود.

از سوی دیگر با درک و شناخت صفات و شان انسانی ، می‌توانند اراده خود را در هنگام بروز خشم و عصبانیت کنترل کنند.

خود تنبیهی و اجبار برای معذرت‌خواهی پس از فحاشی نیز یکی از راه‌های موثر در کاهش این ناهنجاری روحی است و کمک می‌کند فرد این عادت نامناسب را ترک کند و رفتاری همراه با اصول اخلاقی و فرهنگی جامعه داشته باشد.

امتياز :

00

نتيجه : 0 امتياز توسط 0 نفر مجموع امتياز : 0